De gilden van Utrecht waren in de middeleeuwen een belangrijke partij in het stadsbestuur. Door hun medewerking kon een van de twee partijen in het stadsbestuur de meerderheid verwerven. In april 1525 deden de gilden zelfs een directe greep naar de macht door de magistraat, het dagelijks bestuur van de stad, af te zetten. Een belangrijk punt voor hen was de verlaging van de belasting op bier, de bieraccijns, en de gelijke verdeling van lasten in de aflossing van de schuld die was ontstaan door de IJsselsteinse oorlog van 1511. Op 22 mei 1525 deden de gilden een greep naar de macht. Zij kregen de stadssleutels in handen en bezetten de poorten. Zij eisten inperking van de rechten van de geestelijkheid en bescherming van de economische belangen van de gilden. Bisschop Hendrik van Beieren willigde de eisen in. Ook het stadsbestuur ging akkoord. Maar ondertussen maakte de bisschop met de Utrechtse kapittels afspraken waardoor de kapittels minder hoefden te betalen aan de oorlogsschuld. De gilden gingen hierover met de bisschop in onderhandeling en bereikten een nieuw akkoord. Toch bleef de oorlogsschuld een twistpunt, het bestuur van het gilde radicaliseerde en het was onrustig in de stad. In augustus werd opnieuw een nieuw stadsbestuur gekozen.
Het geschil met de gilden liep zo hoog op, dat zij een Gelders bezettingsleger in de stad uitnodigden. Bisschop Hendrik besloot een dwangburcht in Utrecht te laten bouwen en vroeg aan keizer Karel V om hulp. Om te voorkomen dat er een dwangburcht gebouwd zou worden, beloofden de gilden op 27 februari 1527 gehoorzaamheid aan de bisschop. Het charter werd voorzien van de zegels van alle gilden.
