Hubert Duifhuis (1531-1581) werd geboren in Rotterdam en werd daar pastoor in de Sint-Laurenskerk. In deze tijd waren er in de Nederlanden al veel aanhangers van de kerkhervormers Luther en Calvijn. In de ogen van de katholieke kerk waren dat ketters, zij hingen niet het juiste geloof aan. Duifhuis had de gelezen en vond dat veel zaken in de katholieke kerk niet overeenkwamen met de lessen van Jezus aan zijn apostelen. Toch wilde hij zich niet aansluiten bij de protestanten, omdat hij het ook met hen niet eens was. Hij wilde de katholieke kerk van binnenuit hervormen. Duifhuis besloot te trouwen met zijn huishoudster, Krijntje Pietersdochter. Als katholiek priester was dit absoluut verboden. Toen het bekend werd, moest hij vluchten en dat lukte met hulp van zijn broer, die burgemeester van Rotterdam was.
Na een korte tijd in Dordrecht en Keulen kreeg Duifhuis in 1576 een aanstelling als pastoor in de Jacobikerk in Utrecht. Al snel ontdekten de kerkgangers dat hun pastoor hervormde sympathieën had. In 1577 stopte hij bijvoorbeeld met het afnemen van de biecht, waar gelovigen hun zonden moeten bekennen. Hij sprak zich uit tegen beelden in de kerk en katholieke gebruiken die hij betitelde als bijgeloof. Duifhuis was vooral geïnspireerd door de boodschap van liefde die hij in Bijbelteksten las. Hij predikte verdraagzaamheid tegenover andersdenkenden. In 1578 vroeg Duifhuis aan het stadsbestuur of hij volgens de gereformeerde leer mocht preken. Het stadsbestuur was daar niet tegen, maar de geestelijken wilden dat niet toestaan en Duifhuis verliet de stad. Dat zorgde voor zoveel onrust, dat het stadsbestuur Duifhuis liet terugkomen en hem bescherming gaf tegen vervolging.
Duifhuis overleed in 1581 en werd begraven in de Jacobikerk.
