Susanna de Raath, geboren in 1560, was abdis van de abdij Oudwijk bij Utrecht. Een abdij is het geheel van gebouwen dat monniken of nonnen van een bepaalde religieuze stroming gebruiken. De Sint Stevensabdij te Oudwijk was in 1135 gesticht door Mechteld, weduwe van burggraaf Arnold van Utrecht. In de abdij was plaats voor twintig dames uit adellijke families, die hier leefden volgens de kloosterregel van Benedictus: gehoorzaamheid en locatievastheid. De religievrede van 1579 met de Pacificatie van Gent had geen gevolgen voor kloosters als de Stevensabdij. In 1580 besloot het stadsbestuur van Utrecht namelijk alsnog tot een verbod op de katholieke eredienst; het klooster werd echter niet opgeheven. Met de andere adellijke kloosters Sint Servaas, Den Daal, Vrouwenklooster en Wittevrouwen kwam de Stevensabdij onder toezicht van de Ridderschap van Utrecht te staan. Zij kregen het recht om abdissen te benoemen en plaatsten jonkvrouwen, adellijke vrouwen, op de open plaatsen.
In 1584 werd de abdij in brand gestoken. De laatste katholieke nonnen leefden nu verspreid in de stad, maar kregen wel tot het einde van hun leven een ‘prebende': een soort uitkering. De jonkvrouwen die in hun plaats werden benoemd, waren allemaal gereformeerd, dus protestants.
Pas in 1795 werd de Stevensabdij opgeheven. In dat jaar stopte ook de uitkering van prebenden aan de jonkvrouwen. De administratie werd in beslag genomen en de goederen werden verkocht.
