De Tweede Wereldoorlog beheerste in heel Nederland het dagelijkse leven. Grote schaarste, het tekort aan bepaalde middelen, zorgde voor grote armoede onder burgers. Verkopers van schaarse goederen of etenswaren konden daarom de prijzen van hun producten flink opvoeren, omdat er niet zoveel andere mogelijkheden waren om deze goederen te kopen. Dit kwam ook voort uit wanhoop van de verkopers zelf - zij moesten zichzelf ook kunnen onderhouden en kregen hun goederen door de grote armoede niet verkocht. In deze bron zie je dat ook een schoenverkoper in Vreeswijk zich gedwongen voelde om zijn prijzen op te voeren, met behoorlijke consequenties en veel spijt nadien.
Op de bron zie je correspondentie over deze schoenenverkoper tussen de burgemeester en de overheid. In de brieven wordt gezegd hoe deze schoenverkoper voor te hoge prijzen schoenen verkocht tijdens de tweede wereldoorlog, hoewel dat destijds niet was toegestaan. Er was namelijk ook schaarste in schoenen. De straf voor de verkoper was het verbod op uitoefenen van zijn beroep. Dat zou betekenen dat hij nooit meer schoenen zou mogen verkopen of schoenen mocht repareren voor geld. Door het grote tekort aan schoenmakers en nieuwe schoenen, mocht deze man zijn zaak echter wél open houden, maar alleen voor de reparatie van schoenen. Dit was een compromis, aangezien de verkoper een gezin had om te voeden én er een groot tekort aan schoenen was in Nederland.
