Na de Tweede Wereldoorlog was er sprake van demobilisatie in Nederland. Dat betekende dat het leger na de Duitse bezetting weer werd ontbonden en dat militairen die ergens anders heen waren gestuurd tijdens de oorlog, weer terug mochten komen. In de periode tot 1949 waren er tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog, ook veel Nederlandse soldaten in Indonesië geweest. Deze werden in de periode van de onafhankelijkheidsoorlog en de demobilisatie langzaam teruggehaald.
Nederland was flink aangetast na de Tweede Wereldoorlog: oorlog voeren was erg duur, waardoor er grote armoede heerste en er veel huizen en gebouwen waren verwoest. De militairen kwamen terug in een ander Nederland dan ze waren gewend. Daarom werd er in veel provincies een Demobilisatiecommissie opgericht, ook in Utrecht. Deze commissie hield zich bezig met de opname van de uit Indonesië teruggekeerde militairen in de Nederlandse maatschappij. Zo maakten ze bijvoorbeeld dit boekje: 'Eerst naar huis! En dan...'. In dit boekje staan tips voor militairen om zich weer te integreren in de Nederlandse bevolking. Zo worden er tips gegeven over hoe ze aan een baan moeten komen, of aan een woning. Wat voor tips worden er gegeven? En kregen Repatrianten uit Nederlands-Indië dezelfde zorg?
Nederlandse aanwezigheid in Indonesië
Indonesië is een lange tijd een kolonie van Nederland geweest. Dat betekent dat Nederland de macht had over Indonesië: de kolonie werd afgebuit om haar mensen en producten, maar ook als afzetmarkt voor Nederlandse producten.
Na de Tweede Wereldoorlog riep Indonesië de onafhankelijkheid uit. Japan was vertrokken als bezetter en Indonesië wilde doorgaan als vrij land. Nederland legde zich hier niet bij neer en vocht hard tegen de onafhankelijkheid. Tijdens deze oorlog heeft Nederland bruut en gewelddadig opgetreden. Er zijn veel Indonesiërs om het leven gekomen.
In 1949 werd Indonesië officieel onafhankelijk.
