Op 5 mei 1945 werd Nederland bevrijd door de geallieerden: dat waren Engelse, Amerikaanse en Canadeze troepen. Na de bevrijding bleef een deel van de geallieerde soldaten lang in Nederland hangen, vanwege gebrek aan vervoer terug naar hun thuisland. Om ervoor te zorgen dat deze soldaten zich niet al te erg gingen vervelen, werden relaties met de Nederlandse bevolking actief aangemoedigd. De gedemobiliseerde militairen misdroegen zich echter nogal, vooral tegenover de Nederlandse vrouwen, en er ontstond publiekelijk verzet tegen het gedrag van de vooral Canadese militairen. Ook werden er veel buitenechtelijke baby's geboren van Nederlandse vrouwen en Canadese miltairen: in de overwegend christelijke maatschappij van Nederland werd dit zwaar afgekeurd. Om het entertainment van de militairen in goede banen te leiden, werd het Entertainment Committee Utrecht (E.C.U.) opgericht. Dit comité zou de ontspanning van de militairen controleren, maar waren er ook mee bezig om hun verblijf prettig te maken.
Op de eerste afbeelding zie je een reclameposter van het comité: waarschijnlijk werd deze posters uitgedeeld aan de militairen of werden ze in de stad opgehangen. Op de poster staat: 'You are far from home, but... the Entertainment Committee of The Netherlands will make your leave in Utrecht a pleasant one'. Dat kan je vertalen als: 'Je bent ver van huis, maar het Entertainmentcomité van Nederland zal je verblijf in Utrecht een fijn verblijf is'. Nederlandse mannen en vrouwen konden zich opgeven als medewerker of medewerkster om te helpen met het vermaken van de soldaten. Op de tweede afbeelding zie je een voorbeeld van zo'n aanmeldformulier. Deze mevrouw Van der Kroon was kinderverzorgster van beroep en hoorde bij de rooms-katholieke kerk. Onderaan het formulier moesten de geïnteresseerden twee referenties opgeven: mensen die konden vertellen of je betrouwbaar was. In rood potlood staat er dat mevrouw Van der Kroon 'volkomen betrouwbaar' is.
Jonge vrouwen hadden wel toestemming van hun vader of hun verloofde nodig, als ze zich wilden opgeven. Op afbeelding 3 tot en met 5 zie je voorbeelden van deze toestemmingsbrieven. Daarin moest de vader van de vrouw opschrijven of ze het oké vonden dat hun dochter zich aanmeldde bij het comité, of er bepaalde dingen waren die ze niet mochten doen en of ze na afloop van de activiteiten naar huis moesten worden gebracht. Op de derde afbeelding zie je bijvoorbeeld dat de vader van de desbetreffende vrouw bezwaar had tegen dansen.
Het is natuurlijk best ouderwets dat je toestemming moest krijgen van je vader om zoiets te mogen doen. Niet alle vrouwen die zich opgaven waren het daar mee eens, zoals je kan zien op de vierde afbeelding. Mevrouw Vogelsang laat weten: 'Ik ben sinds jaren onafhankelijk en kan mijn ouders heel moeilijk bereiken'. Ook niet alle vaders vonden dat zij beslissingen voor hun dochters moesten nemen. Op de laatste afbeelding zie je dat een vader op de vraag of zijn dochter na afloop van activiteiten naar huis moet worden gebracht, antwoordt: 'Dit laat ik aan haar over'.
